Wirtualne Centrum Rzeźby Polskiej
Dystans. Odległość nie jest miarą oddalenia
Mariusz Białecki, Jarosław Bogucki, Grzegorz Gwiazda, Grażyna Jaskierska-Albrzykowska, Mariusz Maciejewski, Janina Myronowa, Jarosław Pajek, Jan Tutaj, Katarzyna Szarek, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Grzegorz Witek
wystawa w ramach Sympozjum Rzeźby Współczesnej 2020
Park Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
2020–2022
W ramach Sympozjum Mariola Wawrzusiak-Borcz zrealizowała pracę:
Wilk, 2020, metal spawany, 105 × 56 × 377 cm
Wilk
Wilki to zwierzęta społeczne, żyjąc w stadach mają silne poczucie wspólnoty grupowej. Ich działaniem kieruje wrodzony instynkt, który służy przetrwaniu i reprodukcji. Są dla mnie uosobieniem tego, co dzikie i pierwotne, czego jeszcze człowiek nie zmodyfikował lub nie zniszczył.
Żyjąc w mieście odczuwam głód natury, dlatego od wielu lat wyjeżdżam na długie tygodnie w Bieszczady, gdzie mogę współistnieć z przyrodą.
Zwierzęta doskonale wiedzą o mojej obecności. Zapach człowieka wyczuwają na odległość i nie podchodzą. W ciszy i skupieniu nasłuchuję ich głosów: wycia wilków, pohukiwania sów, krakania kruków, ryczenia jeleni. Wszystkie tworzą linią melodyczną łączącą mnie z ich życiem w lesie. Wiedza, że są i ukrywają się gdzieś w gęstwinie, uspokaja mnie.
Rzeźbiąc zwierzę podobne do wilka przywołuję w pamięci mistyczne chwile przeżyte w bieszczadzkim lesie. Odległość w czasie i przestrzeni nie ma dla mnie znaczenia. To co przeżyłam jest dla mnie bezcenne i mogę z tego czerpać.
Mariola Wawrzusiak-Borcz
Mariola Wawrzusiak-Borcz urodziła się w 1971 roku w Rzeszowie. Studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1992–1997. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w pracowni prof. Józefa Sękowskiego. Profesor nadzwyczajny ASP w Krakowie na Wydziale Rzeźby. Prowadzi pracownię rysunku dla studentów od II do V roku. Uzyskała stypendium Cultural City Network Graz (1998), stypendium Miasta Krakowa (1999) oraz stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000).
