Muzeum Rzeźby Współczesnej
Przesunięcia
Pierwiastki performatywne w twórczości pracowników Wydziału Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu
ARTYŚCI: Janusz Bałdyga, Robert Bartel, Jarosław Bogucki, Marta Bosowska, Sławomir Brzoska, Tomasz Drewicz, Rafał Górczyński, Łukasz Gruszczyński, Jacek Jagielski, Karolina Komasa, Rafał Kotwis, Danuta Mączak, Martyna Pająk, Kazimierz Raba, Dawid Szafrański
Dyrektor Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
ma zaszczyt zaprosić na otwarcie wystawy
w sobotę, 18 stycznia 2020, o godz. 14.00
Muzeum Rzeźby Współczesnej
18 stycznia 2020 – 24 maja 2020
Kuratorzy: Agata i Carlos Rodriguez
Koordynacja: Anna Podsiadły
Czynna do 24 maja 2020
Wystawa jest próbą uchwycenia i ukazania pierwiastka performatywnego w twórczości pracowników Wydziału Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego UAP. Pomimo różnorodności poszukiwań i postaw poszczególnych artystów element ten jest dominujący w wielu realizacjach i zdaje się być znaczący dla określenia charakteru ich pracy.
Performatywność najwyraźniej przejawia się w dziełach z pogranicza performance i rzeźby, które cechuje szczególne uwrażliwienie na związek działania z powstałym lub wykorzystanym obiektem. Rozumieć można ją jednak znacznie szerzej, jako element związany z niedomkniętym, transformacyjnym charakterem pracy, kiedy to uwaga przesunięta jest z obiektu na proces jego powstania. Inny jeszcze rodzaj performatywności zakodowany jest niejako w formie plastycznej samego dzieła, która aktywizuje widza, zapraszając do działania i współtworzenia jego sensu. Na wystawie znajdują się prace, które powinny być przez widza doświadczane jego ciałem, w których fizyczny udział jest niezbędny w konstytuowaniu znaczenia, jak i te, które „uruchamiane” są siłą jego wyobraźni.
Wystawa, działając na widza jako całość, także nabiera cech performatywności. Poprzez oszczędne w formie, operujące uproszczoną, a przez to uniwersalną symboliką prace, widz zapraszany jest do odkrywania ich i doświadczania, a jednocześnie do odczytywania dialogu, który tworzy się w spotkaniu pomiędzy poszczególnymi realizacjami. Dzięki temu ujawniać mogą całą swoją złożoność, całą masę „przesunięć”, na różnych polach i płaszczyznach.
