Autor portretów rzeźbiarskich, twórca dzieł monumentalnych, wielkoformatowych obrazów olejnych i rysunków. Naukę rzeźby rozpoczął w warszawskich pracowniach: Bolesława Syrewicza i Leopolda Wasilkowskiego, następnie w latach 1896-1898 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Alfreda Dauna i Konstantego Laszczki. Prowadził pracownię rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie ( 1904-1914) oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1923-1940; 1946-1955). Od 1914 przebywał w Londynie, następnie we Francji, gdzie osiadł w Paryżu ( 1914–1922). W tym okresie powstały jedne z wybitniejszych dzieł artysty: Autoportret (1917-1920) i Grobowiec Bolesława Śmiałego (1917). W latach 1940-1945 był więźniem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Z tego okresu pochodzą obrazy i rysunki przedstawiające wnętrze stolarni, w której rzeźbiarz pracował oraz portrety współwięźniów. Początkowo tworzył pod wpływem Konstantego Laszczki, jednak bardzo szybko odnalazł swój własny styl, dążąc do uproszczenia na wpół abstrakcyjnej, zgeometryzowanej formy, nadając tym samym kompozycjom ekspresyjny wyraz.
