Wirtualne Centrum Rzeźby Polskiej
– w pełnoplastycznej rzeźbie figuratywnej kompozycja wielopostaciowa, w przeciwieństwie do pojedynczego posągu. Pierwsze grupy rzeźbiarskie pojawiły się już w plastyce starożytności i obejmowały początkowo grupę dwuosobową, np. przedstawienie egipskiego faraona Mykerinosa z żoną
Chamerernebti. Niezwykły rozwój kompozycji rozbudowanych nastąpił w sztuce greckiej. Począwszy od prostych przedstawień, np. Kuros moscophoros (niosący owcę), Zeus i Ganimades, Leda z łabędziem, po liczne grupy wielopostaciowe. Rozkwit dynamicznych i ekspresyjnych kompozycji zapoczątkował okres hellenistyczny. Z tego czasu znana jest m.in. Grupa Laokoona oraz grupa Byka Farnezyjskiego (Ukaranie Dirke). W średniowieczu grupę rzeźbiarską spotykamy głównie w drobnej rzeźbie dewocyjnej, w postaci scen religijnych: ukrzyżowanie, pieta, Madonna z Dzieciątkiem i in. Kolejny nawrót do przedstawień wielopostaciowych przyniosła sztuka nowożytna, począwszy od renesansu, z okresem szczytowym w baroku i klasycyzmie, które nawiązywały do tradycji antycznej. Powstawały wówczas bardzo
rozbudowane formy pomników nagrobnych, teatralnie zainscenizowane kompozycje fontann, mniejsze kompozycje rodzajowe oraz tematy mitologicz
