Wydarzenia
Pięknego, majowego dnia do Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku zawitał Wojciech Fangor. Celem tej wizyty była renowacja rzeźby „Sygnatura", której uroczystego odsłonięcia w orońskim parku artysta dokonał w roku ubiegłym. Początkowo Fangor nadzorował pracę zatrudnionych konserwatorów, ale w końcu nie wytrzymał i sam chwycił za pędzel. Dzięki temu rzeźba zyskała nowy blask, a my niezwykłe ujęcia mistrza przy pracy.
Wojciech Fangor po raz pierwszy zetknął się z Orońskiem w 2003 r. podczas gościnnej wizyty, jaką złożył na zaproszenie Bożeny Kowalskiej w trakcie Pleneru Artystów Posługujących się Językiem Geometrii. Jego uwagę zwróciła wtedy monumentalna Galeria Główna Muzeum Rzeźby Współczesnej. Jej wnętrze stało się tłem premierowego projektu artysty, zmaterializowanego ostatecznie na wystawie w 2005 roku. Artysta podjął temat wzajemnych relacji między widzem, a ustawionymi na wystawie eksponatami. Sytuację przestrzenną, jaka zaistniała we wnętrzu galerii, Fangor nazwał Megawystawą - Wystawą wystawy. W tym samym roku odbyła się w Orońsku konferencja naukowa pod hasłem Wojciech Fangor „Wystawa wystawy" - Studium przestrzeni po latach.
Te wydarzenia nie zakończyły kontaktów twórcy z Centrum Rzeźby Polskiej. Fangor zrealizował tu swój kolejny projekt - instalację przestrzenną z cyklu Sygnatury. Motyw zapoczątkowany w 1998 roku ograniczał się dotychczas do trójwymiarowych modeli niewielkich rozmiarów. Tym razem w pracowniach specjalistycznych Ośrodka Pracy Twórczej Rzeźbiarzy powstał, według autorskiej makiety, wielkoformatowy obiekt przestrzenny. Składały się na niego litery nazwiska artysty, tworzące jego sygnaturę. Podczas odsłonięcia pracy Wojciech Fangor został uhonorowany złotym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Dzięki hojności artysty realizacja stała się własnością Centrum Rzeźby Polskiej i na stałe zagościła w orońskim parku.
Wojciech Fangor urodził się 15 listopada 1922 r. w Warszawie. W czasie II wojny światowej, w latach 1941-1944, studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego-Kowarskiego. W 1946 roku otrzymał zaocznie dyplom Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1953 roku podjął pracę na macierzystej uczelni. W 1958 roku wspólnie ze Stanisławem Zamecznikiem zorganizował przełomową w historii polskiej sztuki wystawę Studium przestrzeni, w której pojęcie malarstwa i obrazu nabrało zupełnie nowego znaczenia. Istotne były nie same płótna zawieszone na ścianach, bądź ustawione na sztalugach, ale całe wnętrze galerii i wzajemne zależności między elementami ekspozycji. Ten nowy sposób traktowania wystawy jako całości został uznany za pierwszy w Polsce environment. W 1961 artysta wyemigrował z Polski. Już wtedy był w pełni ukształtowanym twórcą. Szybko został dostrzeżony przez krytykę artystyczną. Udało mu się zaistnieć zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych - stał się cenionym artystą, wykładowcą znanych uczelni artystycznych, autorem artykułów i esejów. Wystawiał w prestiżowych galeriach. Nic więc dziwnego, że w 1970 roku, jako pierwszy, i jedyny jak do tej pory, artysta z Polski, miał indywidualną wystawę w Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku. Był wykładowcą Bath Academy of Art w Corsham, Wiltshire, Anglia (1965-1966), Farleigh Dickinson University w Madison, New Jersey, USA (1966-1983), Graduate School of Design, Harvard University w Cambridge, Massachusetts, USA (1967-1968). Do Polski wrócił w 1999 roku, by kontynuować swoją drogę twórczą - powstały nowe projekty, które można było podziwiać na licznych wystawach indywidualnych autora.
