To największa z parkowych galerii i jedna z najpiękniejszych przestrzeni wystawienniczych w kraju. Zrekonstruowana na podstawie zachowanego pierwotnego projektu Alfreda Schouppé w latach 1986–1987. W pierwotnym kształcie przetrwała 20 lat. Obecnie przeszklone ściany i dach w skrzydłach pawilonu opierają się na konstrukcji aluminiowej, a otwory okienno-drzwiowe otrzymały nowe wypełnienie. Przy okazji wymieniono marmurową posadzkę i kamienną okładzinę elewacji. Wnętrze ekspozycyjne zajmuje 201 m2 powierzchni. Ze względu na znaczące przeszklenie, doskonale prezentuje się tam rzeźba kameralna, nieekspansywna, potrzebująca naturalnego, świetlistego dopełnienia. Obecność słońca i zieleni parkowych drzew jest największym atutem obiektu. Zwiedzający nie muszą nawet wchodzić do wnętrza galerii żeby zapoznać się z ekspozycją. Wystarczy popatrzeć przez szyby.
Historia
Pierwotnie funkcje ogrodu zimowego – oranżerii – pełnił budynek położony po przeciwnej stronie Pałacu, przeznaczony później na oficynę. Gdy okazał się on za mały zaprojektowano oranżerię w innej części parku. Wybudowana po 1869 roku, miała być przestronna, lekka i nowoczesna. W dokumentach zachował się historyzujący projekt autorstwa Alfreda Schouppé, w którym murowanej, wielobocznej części centralnej towarzyszyły dwie szklane galerie. Prawdopodobnie nie udało się wznieść oranżerii dokładnie według tego projektu. Z pewnością funkcjonowała tylko część środkowa i jedno szklane skrzydło. Letnią porą, gdy do Orońska zjeżdżali właściciele w otoczeniu całej świty uczniów i przyjaciół mistrza, oranżeria przekształcała się w pracownię malarską, a rośliny wynoszono na zewnątrz, na schody i tarasy.
Po II wojnie światowej konstrukcja oranżerii została rozebrana. Dopiero w latach 1986–1987 odtworzono ten ważny dla krajobrazu Orońska obiekt, wykorzystując obrys fundamentów i archiwalny projekt Alfreda Schouppé.