Studia: Instytut Sztuk Pięknych, Lwów, 1937–1939 oraz 1941–1942, następnie Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych, Sopot, 1947–1950, gdzie po wojnie pracował przez rok jako asystent. Dyplom w pracowni profesora Mariana Wnuka, Akademia Sztuk Pięknych, Warszawa, 1954. Wieloletni pedagog, profesor na Wydziale Rzeźby warszawskiej akademii. Pełnił funkcję dziekana, prodziekana, prorektora. Autor pomników, rzeźb monumentalnych, między innymi: opracowania rzeźbiarskiego mauzoleum na Pawiaku, Warszawa 1964 (wraz z Romualdem Guttem i Stanisławem Słoniną); pomnika Ofiar Obozu Radogoszcz, Łódź, 1961. Laureat nagród: Ministerstwa Kultury i Sztuki, 1968; Grand Prix na Międzynarodowym Biennale Rzeźby, Monaco, 1981.
