Studia pod kierunkiem Franciszka Strynkiewicza w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzupełnione rocznym stypendium Rządu Francuskiego w Académie de la Grande Chaumiére Paryżu w 1948 roku. Dyplom 1950. Autorka monografii „Rzeźba francuska XIX i XX wieku” oraz artykułów i esejów o tematyce artystycznej zamieszczanych w „Przeglądzie Artystycznym”, „Nowinach literackich” i „Problemach”. W latach 1975–1982 pełniła funkcję kierownika w Zakładzie Rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Głównym tematem zainteresowań artystki był problem ruchu i zmienności form w otaczającej przestrzeni. Wspólnie z mężem Franciszkiem Strynkiewiczem zorganizowali przy pracowni w Mogielnicy ogród rzeźb. Artystka tworzyła abstrakcyjne, dynamiczne rzeźby inspirowane naturą, w których dostrzegalny jest wpływ twórczości Henry’ego Moore’a. Kompozycja rzeźbiarska „Kobiety na trawie” jest swoistym environment, gdzie każda z figur stanowiąca osobny element współistnieje z pozostałymi w doskonałej harmonii.
