Studia: Wydział Rzeźby, Akademia Sztuk Pięknych, Warszawa, 1952–1958. Dyplom w pracowni profesora Mariana Wnuka, 1958. Stypendysta rządów francuskiego i polskiego, uzupełniał studia pod kierunkiem Ossipa Zadkina w Paryżu. Rzeźbiarz, malarz, scenograf, inicjator i autor widowiskowych akcji artystycznych. Odbył podróże artystyczne do Republiki Federalnej Niemiec, Belgii, Holandii, Francji i Włoch. W latach 1958–1968 wykładowca Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem oraz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, 1970–1971. Jeden z prekursorów sztuki pop-art i asamblażu. Autor sztandarów – dzieł z pogranicza rzeźby i tkaniny unikatowej, a także wielkich realizacji przestrzennych. Do konstruowania swoich prac używał m.in.: zardzewiałych drutów, kawałków blachy, drewna, rozbitych luster, szkieł, tkaniny, elementów różnych przedmiotów. W kompozycjach plenerowych wykorzystywał żywioły natury, jak woda, wiatr, ogień. Autor pomników, między innymi: Ratowników Górskich, Zakopane, 1959; Rozstrzelanym Partyzantom, Kuźnice, 1964; Rozstrzelanym Zakładnikom, Nowy Sącz, 1968. Laureat nagród, między innymi: Ministerstwa Kultury i Sztuki za pomnik Rozstrzelanym Zakładnikom, Nowy Sącz; Polskiego Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA dla najwybitniejszego twórcy powojennego 30-lecia; Fundacji Alfreda Jurzykowskiego (1978) za udział w rozwoju i propagowaniu polskiej kultury na świecie; Fundacji Kultury Polskiej (1998). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).
