Plenery
OPWA 2018
Akademia Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi oraz Wydział Sztuki Uniwersytetu w Ostrawie
W dniach 4–13 kwietnia odbyło się w Orońsku czwarte spotkanie w ramach Ogólnopolskiej Płaszczyzny Współpracy Akademickiej. Tym razem do Centrum przyjechali studenci z Akademii Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi i Wydziału Sztuki Uniwersytetu w Ostrawie: Aneta Marková, Boris Votu, Elizabeth Ružička, Alina Yassembeková, Michaela Rožnovská, Eliška Kvíčalová, Tomáš Koběrský, Martina Strakošová, Rita Pavelková, Marian Šubík, Eliza Gawrjołek, Gabriela Porada, Roksana Bykowska, Aleksandra Sarna, Bogna Juchnowicz, Agata Zboromirska, Anna Mikina, Michalina Pawlak, Patrycja Jastrzębska, Anna Meissner. Towarzyszyli im pedagodzy i teoretycy sztuki. Opiekę merytoryczną sprawowali: Marek Wagner i Beata Marcinkowska z ASP w Łodzi oraz Jiří Surůvka i Bára Mikudová z Wydziału Sztuki Uniwersytetu w Ostrawie.
Każde spotkanie w ramach OPWA odbywa się pod innym hasłem, tegoroczne brzmi: Ingerencje w przestrzeń publiczną Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, jako wynik motywowanego działania w dobie postawangard. Prelekcję pt. Awangarda – transawangarda – postawangarda. Sztuka jako narzędzie pozbawiające się swego bycia narzędziem (wyobraźnia wyniesienia) wygłosił dr Kazimierz Piotrowski z Katedry Teorii i Historii Sztuki ASP w Łodzi.
Prof. Marek Wagner tak opisuje zakończony plener: Temat tegorocznego spotkania zaproponowaliśmy (jako jego współuczestnicy) z powodów asocjacyjnie szerokiej możliwości jego interpretacji teoretycznej i mentalnej, wiążącej się ze zjawiskiem postawangardy.
Pojęcia interpretacji i kontekstu wydają się być podstawowymi i niezbywalnymi określeniami zarówno w procesie kształtowania swoich osądów (opinii) i budowania strategii artystycznych najmłodszego pokolenia studentów akademii i młodych twórców, jak i w momencie poszukiwania klucza do rozumienia języka, jakim posługuje się sztuka współczesna.
Postawangarda jest jednocześnie myślową (teoretyczną) drogą w procesie: awangarda–transawangarda–postawangarda. Uświadomienie sobie przez studentów tej intelektualnej gry – od narzucania koncepcji (opresji) obyczajowo-społeczno-politycznej (awangarda), poprzez osobną, indywidualną obecność (transawangarda), po emocjonalny odruch i przeżycie (postawangarda) – to jeden z powodów takiego właśnie określenia tematu. Drugim był jego aktywizujący wpływ na postawę niekomercyjnego, zaangażowanego artysty.
Uczestnicy stworzyli kilkanaście prac instalacyjnych site-specific, kilka projekcji video, działań performatywnych, sztuki kolektywnej. Charakterystyczną cechą (wyróżnikiem) we wszystkich niemal pracach, był bardzo czytelny aspekt ekologiczny. W trakcie spotkania studenci realizowali wiele działań i dokumentacji fotograficznych.
