Galeria Oranżeria
Tomasz Skórka
OŻYWCZE MIEJSCE
Galeria „Oranżeria”, 18 stycznia – 23 lutego 2014
Kurator: Leszek Golec
Wystawa jest kolejną odsłoną rozrastającego się cyklu rzeźb z gatunku przedmiotów niepotrzebnych. Ten zbiór jednolitych formalnie obiektów, powstających przez trzy ostatnie lata, jest przykładem kreacji rzeźby nadającej się do rzeczywistości, która jej nie potrzebuje; ujawnieniem statusu przedmiotu zwanego dziełem sztuki, który nie znajduje nigdzie swojego miejsca. Prace rzeźbiarskie, choć przybierają postać pogniecionych z natury śmieci, są wyrazem ekstremalnej promocji piękna. Poddane galeryjnej aranżacji potęgują paradoks, ożywiając dramatyzm swojej istoty.
Marzeniem moim jest znalezienie uniwersalnego rozwiązania dla rzeźby, aby bardzo długo przetrwała w przestrzeni otwartej, zapewniając sobie nietykalność formą i materiałem. Zapatrzony w telewizyjne teorie na temat rozpadu plastikowych opakowań, zrobiłem serię doświadczeń z żywicami, w których estetyce starałem się wydobyć formę podbijającą wątpliwe piękno sztucznych substancji. Poszukując rzeźbiarskiej odpowiedzi dla wymagań nowego materiału, uświadomiłem sobie, że śmieci zostaną po nas najdłużej nie dlatego, że są z tworzywa, które się nie rozkłada, ale dlatego, że są nikomu niepotrzebne. Piętno zużycia konserwuje nawet delikatne przedmioty, dając im szansę przetrwania. Nie wzbudzając pożądania mogą one leżeć latami, tworząc galerie ogrodowych obiektów. Zapewnienie trwałości w sposobie modelowania rzeźb jako wypróżnionych z zawartości plastikowych pojemników, jest śladem zderzenia z rzeczywistością, która ich nie potrzebuje.
Oranżeria jest cieplarnianym miejscem wzrostu klimatycznie nieprzystosowanych roślin. Rzeźba jest taką rośliną. Cały czas staram się, żeby moje prace nie potrzebowały oranżerii, były odporne na surowe warunki przestrzeni otwartych i jako przedmioty obce, potrafiły wtopić się w naturalne otoczenie. Eksploruję tematykę z gatunku ogrodowych figur. Niezobowiązująca frywolność tematów w zderzeniu z plastikowym tworzywem, pozwala wydobyć z nich zaskakującą śmiertelność. Pokazana uszkodzeniem bezużyteczność jest spoiwem, które wiąże poliestrowe rzeźby w cykl pod tytułem Śmieci. Pognieciona przy okazji istota rzeźby, osadzona na prężnych w napięcia wypornościach, tracąc je, emanuje próżnią. Pustka pokazuje, że elementy utracone stają się naprawdę zauważalne. Ekspozycja w oranżerii jest próbą przeniesienia rzeźb porozrzucanych gdzieś na zewnątrz w miejsce chronione, w którym zazwyczaj rozkwitają obrane z folii przeróżne prace. Leżące byle gdzie rzeźby zaniedbują pielęgnacyjny wątek obchodzenia się z dziełem sztuki. Pokazanie ich w szklanych ramach cieplarnianej galerii pozwala odbudować pohańbioną porzuceniem wartość. Martwa natura nienadającego się do użycia przedmiotu, która dawała mu gwarancję przetrwania w obojętnym środowisku, zostaje poddana próbie ożywienia. Intencja ta wydaje się rozpaczliwym aktem ratowania rzeźb z rzeczywistości, która ich nie potrzebuje.
Tomasz Skórka
Kalendarium: Tomasz Skórka urodzony 19 lutego 1971 w Połczynie Zdroju. Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom w 1996 w pracowni prof. Stanisława Radwańskiego. Od 1996 pracownik dydaktyczny w Pracowni Podstaw Rzeźby na Wydziale Rzeźby i Intermediów w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Wystawy indywidualne: 2013 – Śmieci, Gdańska Galeria Miejska; 2012 – Białe przedmioty, Galeria ASP, Gdańsk; Rzeźba figuratywna jako zbiór przedmiotów niepotrzebnych, Galeria Wozownia, Toruń; 2010 – Studium z natury przedmiotu, Galeria PITIPA, Gdańsk; 2007 –Galeria ZAR, Gdańsk; 2003 –Galeria Klubu Studenckiego ŻAK, Gdańsk; 2001 –Galeria Koło, Gdańsk; 2000 –Galeria Centrum Kultury, Świdwin.
Wybrane wystawy zbiorowe: 2013 –Bez korekty, Centrum Sztuki Galeria EL, Elbląg; 2012 –VI Festiwal Sztuki im. Jerzego Buszy, Radom; X Survival Sztuki, Wrocław; Gdańskie Biennale Sztuki, Galeria Miejska; 2009 –Triennale Rzeźby, Poznań; 2004 –XIV Biennale Rzeźby Poznań; 2002 –Supermarket Sztuki III, Warszawa; 2002 –XIII Biennale Rzeźby Poznań; 2001 –Supermarket Sztuki II, Warszawa.
